Ik heb nooit geloofd dat ik het kon

Je hoeft geen 5km te doen bij parkrun. Lois Rowland was een parkrun-vrijwilliger voor meer dan 10 jaar voordat ze uiteindelijk besloot om de 5km te proberen, nadat ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had gehad.

Ze heeft inmiddels 50 parkruns gedaan en ze vertelt ons haar verhaal.

Mijn man is een enthousiast parkrunner en doet sinds 10 jaar elke week mee met ons lokale evenement. Ik zag mezelf niet als hardloper, ik mis de bus nog liever dan dat ik er een sprintje voor moet trekken, maar ik vond het heel erg leuk om vrijwilliger bij parkrun te zijn.

Ik besloot om de 5km te proberen in 2019, nadat ik helaas een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had gehad. Dit is wanneer een bevrucht eitje zichzelf buiten de baarmoeder nestelt, meestal in een van de eileiders. Het gebeurt in ongeveer één op de 80 zwangerschappen en helaas kan de baby nooit gered worden. Als het niet behandeld wordt kan het levensbedreigend zijn.

Gelukkig kreeg ik de behandeling die ik nodig had en ik wilde de liefdadigheidsinstelling die me tijdens mijn ervaring had bijgestaan bedanken. Dus meldde ik me aan voor één van hun uitdagingen, het hardlopen van 1.000km in 12 maanden.

Voor mij voelde dit haalbaarder dan het doen van één enkel evenement en op nieuwjaarsdag in 2019 ging ik er op uit voor mijn eerste jog. Het was weliswaar kort, maar het was een grote stap voor me.

Ik verbeterde langzaamaan mijn conditie en de afstand die ik kon hardlopen zonder te hoeven wandelen of rusten. Na drie maanden had ik genoeg moed verzameld om mijn allereerste 5km parkrun te proberen. Ik vond het echt geweldig.

De parkrun-gemeenschap verwelkomde me met open armen en moedigde me aan om terug te komen, dus dat deed ik!

Aan het einde van mijn 12-maandse uitdaging had ik mijn doel van 1.000km bereikt, maar ik was nog niet klaar om mijn hardloopschoenen aan de wilgen te hangen. Op nieuwjaarsdag 2020 was ik alweer terug voor mijn eerste parkrun van het jaar en ik bleef tijdens de lockdown zowel alleen als met mijn gezin hardlopen – maar ik was blij toen parkrun weer terug kon komen omdat ik mijn mojo om te hardlopen begon te verliezen en het gaf me mijn motivatie terug om er weer op uit te gaan.

parkrun is een vast onderdeel geworden van de week voor mij, mijn man James en onze twee kinderen, die het geweldig vonden om me te helpen mijn 50e parkrun te vieren eerder dit jaar. Als iemand die er nooit in geloofd had dat ik een 5km kon afleggen, voelde het bereiken van mijn 50e parkrun als een grote prestatie.

Er op uitgaan en wandelen, joggen en hardlopen met zoveel aardige mensen en mijn verhaal met ze te delen, leidde tot een aantal gesprekken over buitenbaarmoederlijke zwangerschappen. Ik denk dat ik mijn steentje bijdraag om de aandoening onder de aandacht te brengen en parkrun heeft me daartoe in staat gesteld.

Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kan een levensbedreigende aandoening zijn als die niet snel wordt vastgesteld en behandeld. Het is belangrijk dat vrouwen in de vruchtbare leeftijd die seksueel actief zijn of die behandelingen ondergaan zoals IVF, op de hoogte zijn van de symptomen van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en dat ze, als ze symptomen hebben, zo snel mogelijk medische hulp inroepen.

Lois Rowland