Stereotypen uitdagen met parkrun

Rory Fairfoot heeft aannames over zijn leerstoornis verslagen sinds hij in 2012 voor het eerst met zijn vader naar de parkrun ging.

 

Na het bereiken van zijn 250-mijlpaal schrijft moeder Jenny hoe parkrun de afgelopen tien jaar heeft geholpen zijn zelfvertrouwen en onafhankelijkheid op te bouwen.

 

Mijn zoon Rory en ik gaan sinds 2012 naar parkrun. Rory wordt deze maand 26; hij heeft leerproblemen, spreekt niet en is autistisch. Hij begon met parkrun met de hulp van zijn vader, Monty, die een regelmatige parkrunner was, voordat hij helaas 10 jaar geleden overleed.

 

Onze thuisbasis is Norwich en Rory voltooide hier zijn 250e parkrun, maar in totaal is hij op 21 verschillende locaties geweest!

 

 

Omdat parkrun op elke locatie een consistente uitstraling heeft, lijkt Rory zich bij verschillende evenementen op zijn gemak te voelen. Als we een parkrun bezoeken, sturen we meestal van tevoren een berichtje naar de run director om hen erop te wijzen dat Rory misschien voor me uit schiet en wat aanwijzingen nodig heeft bij de bochten op het parcours en bij de finish. Zonder uitzondering kregen we altijd de meest gastvrije reacties.

 

Rory is dol op parkrun. Hij is geen ochtendmens, maar hij kijkt altijd blij als we op zaterdagochtend zijn sportschoenen tevoorschijn halen. Onze plaatselijke parkrun is zo’n sociale en positieve ervaring voor Rory, die graag bij andere mensen is, ook al neemt hij geen initiatief tot interactie.

 

parkrun heeft Rory ook echt geholpen bij zijn onafhankelijke vaardigheden en zijn zelfvertrouwen – hij loopt nu naar de start, meestal grijnzend, zonder een blik achterom te werpen. Hij kiest zelf zijn positie en is altijd erg blij dat hij alleen is.

 

Al deze dingen zijn heel opmerkelijkvoor Rory, die in alle aspecten van zijn leven afhankelijk is van aanwijzingen en leiding van volwassenen.

 

 

Ons parcours is drie ronden; af en toe aarzelt Rory nog voor hij naar de finish gaat – omdat hij niet kan tellen – maar hij voelt zich nu dapper genoeg om op zijn instincten te vertrouwen. Hij blijft enorme steun krijgen van het kernteam en andere parkrunners. Als hij voor de laatste bocht stopt, roept iemand “Finish Rory!” en hij sprint weg.

 

Af en toe is er iemand bij hem om hem aan te moedigen een persoonlijk record te halen. Natuurlijk zegt het concept van een PB Rory niets, maar hij kijkt altijd blij wanneer hij extra zijn best heeft gedaan.

 

Mettertijd heb ik ook gemerkt dat meer mensen met Rory omgaan; het is soms moeilijk voor mensen om te begrijpen dat Rory, ondanks zijn handicap, een behoorlijk snelle 5 km kan lopen!

 

Rory’s handicap is voor veel mensen niet zichtbaar en als sommige mensen meer over hem te weten komen, zijn ze vaak nogal verbaasd. Zijn deelname en zijn prestaties bij de parkrun helpen dus om stereotypen en vooronderstellingen te ontkrachten.

 

De ervaring van Rory illustreert ook hoe belangrijk het is dat gehandicapten de juiste steun krijgen, gebaseerd op hun individuele behoeften, om het leven te leiden dat zij willen.

 

Door het formaat en de regelmaat van parkrun leerde Rory 5k af te leggen en consistent en veilig in een menigte te lopen. Daardoor kon hij lid worden van een hardloopclub en is hij veilig met een buddy in alle omstandigheden.

 

 

Hardlopen is zonder twijfel Rory’s favoriete bezigheid (met dansen op een goedetweede plaats). Ik weet zeker dat dit ook een grote bijdrage levert aan zijn lichamelijke en geestelijke gezondheid.

 

Tijdens het hoogtepunt van COVID-19 was Rory vaak behoorlijk down. Hij begreep totaal niet wat er aan de hand was en was duidelijk erg in de war dat alles, inclusief parkrun, was gestopt.

 

We gingen door met zijn gewone oefeningen zoverde regels het toelieten, maar ik kon zien dat hij blij was toen we terugkeerden naar parkrun! Als enige verzorger is parkrun voor mij elke week een beetje respijt, omdat ik het gevoel heb dat anderen mij helpen met de zorg voor Rory.

 

parkrun is een super geschenk geweest. Toen we begonnen, hadden we geen idee waar dit toe zou leiden. Hij is een gewaardeerd teamlid van de City of Norwich Athletic Club, onze plaatselijke hardloopclub, en hij is een bekende deelnemer aan wegwedstrijden in Norfolk.

 

Hij houdt enorm van de kameraadschap op trainingsavonden met de club, en bij wedstrijden, waar hij gesteund wordt door vaste teamgenoten. Dit alles is mogelijk dankzij parkrun!

 

Rory’s 250e parkrun was een mooie gelegenheid, en ook heel emotioneel. Rory’s zus was thuisgekomen om deel te nemen en tijdens de briefing gaf de run director Rory en zijn overleden vader een speciale vermelding.

 

Onbewust van de ophef zette Rory een nieuw PB neer en we kwamen samen met vrienden om het te vieren, wat hij zeker leuk vond.

 

Een extra bonus was het aantal berichten dat we achteraf kregen, en we zagen dat clubs en diensten die hij bezoekt zijn verhaal deelden.

 

 

Onze prioriteit is nu om te blijven genieten van onze zaterdagochtend parkruns. We hopen dat dit anderen kan aanmoedigen om te overwegen te gaan wandelen, joggen, hardlopen of vrijwilliger te worden bij parkrun.

 

We houden van parkrun, het heeft een hele nieuwe wereld voor Rory geopend en we zijn de parkrungemeenschap voor altijd dankbaar!

 

Rory Fairfoot and Jenny Mayne

 

#loveparkrun