parkrun Australia: wizyta na junior parkrun

Ostatnią relację zakończyłam na tym, że wyszło słońce, co dawało nadzieję na poprawę pogody następnego dnia. Kiedy jednak sprawdziłam prognozę pogody, wiedziałam, że moje nadzieje były płonne – najgorsze dopiero było przede mną. Prognozy były tak zniechęcające, że nawet zastanawiałam się, czy nie odwołać mojej wizyty na junior parkrun. Wszędzie pojawiały się informacje o możliwych podtopieniach i powodziach. Czy naprawdę chciałam w tak intensywnym deszczu pokonać o świcie ponad 80km, by dotrzeć do Gold Coast i to przed 8 rano? 

 

Przyznaję, miałam chwilę zawahania, ale musiałabym się inaczej nazywać, żeby nie pojechać. W końcu miałam wszystko zaplanowane, dopięte wszystkie formalności, a do tego zgłosiłam się na wolontariat, by mierzyć tego dnia czas. Musiałam jechać, nie było innej opcji – inaczej bym tego bardzo żałowała.

 

Dlatego ubrana we wszystkie nieprzemakalne ubrania, jakie miałam (szybkoschnąca odzież biegowa poleca się na takie deszczowe dni), ruszyłam tuż po 6 rano na dworzec kolejowy, uśmiechając się w duchu na to szaleństwo. Ten wypad pobił nawet niedawną wyprawę do Krakowa na inaugurację parkrun Zielony Jar (z Poznania to prawie 500km w jedną stronę!), po której stwierdziłam, że osiągnęłam już apogeum szaleństwa, jeśli chodzi o parkrunową turystykę. 

 

Inną kwestią było to, że byłam przekonana, że spotkanie na Bellevue Park junior parkrun zostanie odwołane – prognozy naprawdę były zatrważające, do tego inna lokalizacja junior parkrun w okolicy zdecydowała się na odwołanie spotkania. Dlatego z lekkim niepokojem sprawdzałam stronę lokalizacji, siedząc już w pociągu – chociaż nie wiem co bym zrobiła, gdybym przeczytała, że spotkanie jest odwołane – prawdopodobnie wróciłabym do Brisbane i poszła spać.

 

Szczęśliwie nic takiego się nie stało, a ja po ponad godzinie jazdy dotarłam w okolice Gold Coast. Szybka zmiana środka transportu na autobus i w strugach deszczu w końcu dotarłam na miejsce, czyli Bellevue Park State School – szkoły, na terenie której co tydzień odbywa się junior parkrun. 

 

No właśnie, bo czym tak naprawdę jest junior parkrun? To cotygodniowe, darmowe spotkania na dystansie 2km, które odbywają się w niedzielne poranki, przeznaczone dla dzieci w wieku od 4 do 14 lat. Są organizowane przez odrębne zespoły od zespołów parkrun i obecnie odbywają się tylko w Wielkiej Brytanii, Irlandii i od niedawna również w Australii. Nie mogłam więc przejść obojętnie obok takiej okazji i nie wziąć udziału w spotkaniu jako wolontariusz!

 

Nie było to jednak takie proste, jak się może wydawać. 

 

Otóż w Australii każdy, kto chce pracować z dziećmi, musi zostać “prześwietlony” w zakresie przestępstw wobec dzieci. O takie zaświadczenie ubiegałam się już w 2020 roku, kiedy to pierwotnie planowałam wizytę na junior parkrun, ale wszyscy wiemy, co wtedy się działo na świecie. Żeby nie było za prosto – w Australii każdy stan wydaje osobne pozwolenia, tzn. jeśli miałam pozwolenie w stanie NSW, to nie było ono ważne w stanie QLD. Na szczęście wszystko odbyło się sprawnie i z pomocą zespołu junior parkrun udało się uzyskać i zwalidować po stronie parkrun moją Blue Card, bo tak nazywa się karta w stanie Queensland poświadczająca, że mogę pracować z dziećmi. Dla wolontariuszy jest ona darmowa, natomiast gdy potrzebowałam takiego zaświadczenia do pracy, musiałam za jego wydanie zapłacić 80 AUD. 

 

 

 

Tyle ciekawostek o formalnościach, czas przejść do przebiegu samego spotkania! Gdy dotarłam na miejsce, tradycyjnie rozglądałam się za flagą parkrun – to zawsze znak, że jestem we właściwym miejscu. Od razu rzuciło mi się w oczy, że flaga jest nieco inna niż nasza, parkrunowa – kolory są jaśniejsze, a dodatkowo widnieją na niej literki “jp” – od junior parkrun. 

 

 

Próbując ominąć strugi deszczu, dotarłam na miejsce startu, gdzie przywitałam się z pozostałymi wolontariuszami i ubrałam swoją pomarańczową kamizelkę wolontariusza, którą nosiłam z dumą przez całe spotkanie. Zastanawiałam się ile dzieci może się pojawić w tak deszczowy niedzielny poranek, jednak już po chwili słychać było tupot i chlupot dziecięcych kaloszy. Ostatecznie na linii startu stanęło 11 dzieci, co uważam za sukces – w normalnych warunkach pogodowych frekwencja w tej lokalizacji wynosi ok. 25 osób.

 

 

Na początku spotkania jeden z chłopców poprowadził dla reszty rozgrzewkę – swoją drogą junior parkrun to jedyna okazja na zaliczenie takiego wolontariatu! Po czym wszyscy ustawili się na linii startu, a ja jako mierząca czas mogłam krzyknąć “3, 2, 1… go!” – i cieszyłam się z tego powodu jak dziecko!

 

2km trasa składała się z 3 okrążeń po szkolnym boisku, na każdym rogu stał wolontariusz ubezpieczający trasę – widać było jak bardzo dbają o bezpieczeństwo dzieci. Nie raz widziałam na facebookowej stronie tej lokalizacji prośby o zgłoszenia na wolontariat, a często też informacje o odwołaniu spotkań ze względu na zbyt mały zespół wolontariuszy. Dowiedziałam się nawet, że jedną z najważniejszych funkcji wolontariackich jest właśnie ubezpieczanie trasy – można przeprowadzić spotkanie bez pomiaru czasu i wpisać wszystkim jednakowy czas, ale trasa musi być dobrze zabezpieczona. Tego dnia wolontariusze stali na trasie oddaleni od siebie zaledwie o kilkanaście metrów, więc widać było, że bardzo przestrzegali tych zasad. 

 

Samo spotkanie bardzo szybko minęło – pierwszy chłopiec wbiegł na metę z czasem 9:10, a ostatni – 25:50, a więc było dokładnie tak, jak na zwykłym parkrun – każdy mógł znaleźć tutaj swoje miejsce. Niektóre dzieci biegły boso, inne maszerowały w kaloszach, jedne omijały kałuże szerokim łukiem, inne wprost w nie wbiegały, rozchlapując wodę na boki. Czysta radość! I nawet przestało na chwilę padać, dzięki czemu deszcz nie “naklikał” mi dodatkowych czasów na telefonie przy pomiarze czasu!

 

Na mecie okazało się, że jedna z dziewczynek obchodzi tego dnia swój jubileusz, dzięki czemu dowiedziałam się jak takie jubileusze na junior parkrun w ogóle wyglądają. Otóż jubileusze różnią się od tych parkrunowych, tutaj świętuje się 11, 21, 50, 100 i 250 spotkań. Trzy pierwsze jubileusze odpowiadają liczbie kilometrów przebiegniętych odpowiednio podczas półmaratonu (11 spotkań po 2km = 22km), maratonu i ultramaratonu, pozostałe to odpowiedniki parkrunowych jubileuszy. W związku z tym dziewczynka dostała z tej okazji niebieską, jubileuszową opaskę na rękę.

 

 

 

Podczas rozmowy na mecie okazało się, że jedna z dziewczynek ma na imię tak samo, jak ja, czyli Ania, i o ile w Polsce jest to raczej standardowa sytuacja, tak w Australii zdarzyło się to pierwszy raz. Wkrótce okazało się, że imię ma po babci, która mieszka w Polsce, a dokładniej w Łodzi, do tego mała Ania była zafascynowana Polską i podróżą do Europy.  Zapytałam więc:

- A jak myślisz, ile trwa podróż do Polski?

- (długa chwila zastanowienia) 2 godziny?

 

Chciałabym!

 

Po spotkaniu udałam się na standardowe po-parkrunowe śniadanie z resztą ekipy wolontariuszy, gdzie mogliśmy porozmawiać o parkrunowych wyzwaniach, turystyce i biegach ultra (tutaj już za bardzo nie mogłam się wypowiedzieć). Szkoda, że pogoda tego dnia nie współpracowała, ale spędziłam naprawdę fajny poranek wśród równie pozytywnie zakręconych ludzi, których – jak się okazuje – można spotkać nawet na końcu świata.

 

Tym samym dotarliśmy do końca przedostatniej odsłony australijskich opowieści – w drodze już ostatnia część!

 

Ania Ziombek

Fot. Ania Ziombek, Bellevue Park junior parkrun