parkrun to moja bezpieczna przestrzeń

Izzy towarzyszą stany lękowe i często myśli, że wychodzenie samej z domu jest przerażające i trudne. Jest parkrunnerką od 2014 roku i uważa, że jej lokalna społeczność parkrun oferuje jej bezpieczną przestrzeń, w której czuje się komfortowo i w której nie jest oceniana.

Mój pierwszy parkrun odbył się w 2014 roku. Moja mama była wcześniej kilka razy i przekonała resztę naszej rodziny, żebyśmy spróbowali, bo wiedziała, że to będzie dla nas dobre. Pamiętam, że wszyscy byli tak przyjaźni i gościnni na moim pierwszym parkrun. Nie miałam pojęcia w co się pakuję – to był początek mojej ogromnej biegowej obsesji.

Zaczęłam od robienia półokrążeń i w końcu doszłam do pełnych 5 km. Obecnie spora część naszej dalszej rodziny bierze udział w parkrun, nawet moja babcia!

Cieszę się, że spróbowałam i przyszłam na parkrun, ponieważ naprawdę ma on ogromny wpływ na moje życie. Nie tylko przez korzyści dla zdrowia fizycznego, ale również przez poczucie przynależności do społeczności, która zawsze jest przy mnie.

Uwielbiam uczucie, które czerpię z uczestnictwa w parkrun i z biegania. Nigdy nie żałuję przyjścia na parkrun. Zawsze po parkrun mówię do mojej mamy: “Tak się cieszę, że pobiegłam”.

Od dość młodego wieku zawsze czułam niepokój, ale teraz w wieku 16 lat ten stan znacznie się pogorszył. Czasami nie chciałam iść na parkrun, ponieważ moi rodzice nie mogli uczestniczyć, a ja potrzebowałam ich u mojego boku na trasie, mimo że znam tak wiele osób w naszej lokalizacji. Było to po prostu dla mnie trudne i ominęło mnie w ten sposób wiele parkrunów, na które mogłam przyjść.

Czasami stany lękowe naprawdę psują mi dzień. Wychodzenie z domu może być dość przerażające, ponieważ nigdy nie wiem, co może się wydarzyć. Szkoła może być szczególnym problemem.

Kilka tygodni temu jednak zaskoczyłam moich rodziców, kiedy wyjechali, a ja wstałam i poszłam sama na parkrun. Nie myśleli, że mogę tego sama dokonać i byli zachwyceni, kiedy o tym usłyszeli.

Dla mnie parkrun to bezpieczna przestrzeń, ponieważ nie muszę się martwić, że będę oceniana, dlatego że wszyscy są tam z tych samych powodów – aby pracować nad sobą i poznawać innych. Nikt nie musi się martwić tym, co inni o nim myślą, czy biegną za wolno, czy przeszkadzają innym na trasie, ponieważ każdy ma prawo tam być.

Uwielbiam to uczucie, gdy kończę swój bieg na 5 km, ale również uwielbiam uczucie pomagania na parkrun jako wolontariusz. Naprawdę chcę być wolontariuszem tak często, jak tylko mogę i pełnić tak wiele ról, jak to możliwe. Miałam nawet okazję być koordynatorką biegu! Skończyłam swoją rolę w ciągu pięciu minut, ale naprawdę cieszyłam się, pomagając całemu zespołowi, aby spotkanie mogło się odbyć. Wolontariat pomógł mi poznać wiele osób, a część z nich stała się moimi przyjaciółmi.

Jako rodzina uczestniczymy w naszym lokalnym parkrun przez większość tygodni, ale ostatnio odwiedziliśmy kilka innych lokalizacji, co było niesamowitym doświadczeniem. Moja mama i tata mają obsesję na punkcie parkrun, a moja siostra ostatnio ukończyła swój 100. parkrun!

Chciałabym osiągnąć mój jubileusz 250. parkrunów, a następnie 500, i oczywiście zdobyć moje wolontariackie jubielusze! Chcę kontynuować moją przygodę z parkrun i zachęcać innych do spróbowania swoich sił. Może to jeszcze trochę potrwać, ale na pewno będę miała swoje dzieci, które także będą przychodzić na parkrun!

Izzy

#loveparkrun