parkrun jest moją terapią

Ile siły w nas potrzeba byśmy mogły poczuć się sobą — kobietą z krwi i kości, zdefiniowaną bagażem doświadczeń i trosk niesionych na ramionach. O naszej kobiecości nie świadczą figura modelki, buzia maźnięta fotoszopem, super modne ciuchy, ale ciepło, którym dzielimy się z otoczeniem, wrażliwość, dzięki której łagodzimy każdy, nawet najbardziej nieprzychylny klimat.

 

Siła jest kobietą. Dziś poznacie historię naszej stałej uczestniczki parkrun Gdańsk Południe, która tej sile nadaje oblicze. Edyta Tarapata — Skwiot, bo niej mowa, swoją parkrunową przygodę rozpoczęła 5 maja 2018 roku. Za namową męża Stanisława zrobiła swoje pierwsze 7000 kroków na parkrunie.

 

Aktualnie Edyta ukończyła 110 parkrunów, 73 razy była wolontariuszką. Jej ulubiona funkcja to Zamykająca stawkę.

 

Jak się zaczęło?

Na parkrun przyszłam 3 miesiące po operacji rękawowej resekcji żołądka. Wiedziałam, że bez odpowiedniej diety i aktywności fizycznej nic nie zmienię. Mój pierwszy parkrun był ciężki. Byłam bardzo otyła. Nie miałam kondycji, ale miałam cel.

 

Jak odebrałaś parkrun?

Czułam się zmęczona, zażenowana tym, że byłam ostatnia i że wszyscy się na mnie patrzą. To wszystko było w mojej głowie. Dzięki temu, że ludzie na mecie klaskali i gratulowali mi ukończenia 5 km, pokochałam parkrun i robię to od już od 5 lat. W tym czasie schudłam 90 kg.

 

Co było najtrudniejsze?

Przyjście i pokazanie się jak wyglądam, co ze sobą zrobiłam. Przy wzroście 156 cm ważyłam 140 kg. Dziś ważę 56 kg.

 

 

Co sprawiło Ci największą przyjemność?

Dojście do mety, widok ludzi, ich uśmiechy i te brawa.

 

Jak Twoi najbliżsi reagują na udział w parkrun?

Wszyscy razem uczestniczymy w parkrunie. Mój syn jest autystykiem. Chcę, by przebywał wśród ludzi, nie izolował się, nie siedział w zamknięciu. A mój mąż wsiąkł w parkrun. Nasza córka również nam towarzyszy.

 

 

 

Jak trzeba się przygotować do parkrun?

Nastawić budzik i zjeść śniadanie. Inne przygotowania wg mnie nie są istotne. Wystarczy dotrzeć na linię startu.

 

Co zmieniło się w Twoim życiu od czasu, kiedy rozpoczęłaś swoją parkrunową przygodę?

Schudłam, jestem bardziej otwarta na ludzi, chce mi się żyć, nie jestem tak nerwowa, mam więcej empatii, mam więcej energii. Jestem. parkrun pozwala mi uporać się z moimi chorobami: depresją, nowotworem szyjki macicy w 2019 roku a teraz nowotworem żołądka. Rokowania nie są optymistyczne. Mimo to nie poddaje się. Nie myślę nawet o tym, że może mnie nie być. Jak mnie boli, to odpuszczam i myślami jestem na parkrunie, a jak tylko jest mi lepiej, to jestem i daje z siebie wszystko.

 

 

 

Co Ci się podoba najbardziej na parkrun?

Ludzie, przyroda, inicjatywa. Najbardziej podoba mi się powitanie na mecie. Wtedy czuję, że wygrywam. parkrun to nie tylko bieganie czy marsz, ale również spotkania z ludźmi i przyrodą, oddychanie świeżym powietrzem. Dla mnie to również forma wyciszenia i terapii, bo mogę odpocząć od wszystkiego, co mam w domu czy pracy. Liczy się tu i teraz. Wysiłek fizyczny i psychiczny odpoczynek — cudowne połączenie. Polecam każdemu. Jestem wdzięczna, że odnalazłam to miejsce.

 

Dziękuje wszystkim ludziom, którzy kiedykolwiek byli na parkrunie, uczestników parkrun Gdańsk Południe oraz grupie Taka Ryba, którzy przyczynili się do tego, że nadal chętnie przychodzę i uśmiecham się na ich widok. Nigdy bym nie przypuszczała, że podniosę tyłek z kanapy i będę maszerować. Kocham was wszystkich.

 

Lena Adamusiak