Jesteśmy jednym zespołem

Na całym świecie mieliśmy dotąd ponad 28 000 wolontariuszy podejmujących się roli parkwalkera. W sumie wypełnili oni tę funkcję ponad 52 tysiące razy!

Z jedną z tysięcy parkwalkerek, Cathy Hannon, rozmawiamy o tym, dlaczego decyduje się na wolontariat w swojej ulubionej roli w każdy sobotni poranek. Cathy cierpi na przewlekłą chorobę, która oznacza, że maszerowanie i funkcja parkwalkera są dla niej najlepszą opcją. Docenia szansę na zachęcanie innych piechurów i zapewnienie, by czuli się częścią zespołu parkrun w takim samym stopniu, jak ona.

“Od 23 lat zmagam się z encefalopatią mialgiczną, inaczej określaną jako zespół chronicznego zmęczenia. Jego objawy obejmują wyczerpanie, tzw. mgłę mózgową, problemy z pamięcią krótkotrwałą, bóle mięśni i stawów oraz złe samopoczucie po wysiłku.

Poczucie wyczerpania może ogarnąć organizm między 24. a 72. godziną po wysiłku fizycznym – nigdy więc nie wiadomo, kiedy i na jak długo stracisz siły, co utrudnia planowanie przyszłych działań.

Encefalopatia mialgiczna dotyka również układów odpornościowego i nerwowego. W efekcie łatwo jest złapać infekcję i może ona trwać bardzo długo. Zakażenia pogarszają też przebieg innych objawów, zaostrzając bóle stawów i poczucie głębokiego zmęczenia. 

Po wielu latach, małymi kroczkami, udawało mi się robić stopniowy postęp w stanie mojego zdrowia i poziomie energii. Trudno jest radzić sobie z taką chorobą, ponieważ zakres jej objawów zmienia się w trakcie dnia, zależnie od poziomu energii i od tego, czym właśnie się zajmujesz.

Siedem lat temu moja przyjaciółka, również uczestniczka parkrun, zachorowała – powiedziałam więc, że do czasu jej wyzdrowienia mogę w zastępstwie sama maszerować. I tak w kolejną sobotę zapisałam się na swój pierwszy parkrun w Greenwich.

Już na tym pierwszym spotkaniu odkryłam różne korzyści i ogromną radość z uczestnictwa. Jedną z takich korzyści jest bycie częścią wspaniałej społeczności, gromadzącej wszystkie grupy wiekowe i poziomy zaawansowania. Tu można mieć poczucie zaangażowania bez jednoczesnego wrażenia, że jest się innym od pozostałych uczestników. 

Z powodu mojej przewlekłej choroby najlepszym rodzajem uczestnictwa jest dla mnie parkwalking. To wspaniałe, gdy zdasz sobie sprawę, że można jednocześnie uczestniczyć w wolontariacie oraz maszerować, a zarazem jest to cudowny sposób na poznawanie ludzi i rozmowę z nimi, zwłaszcza jeśli jest to ich pierwsze doświadczenie z parkrun i potrzebują trochę zachęty.

Szczególnie się cieszę z obecnej kampanii promującej parkwalk, dzięki której może do nas dołączyć większa liczba ludzi niebędących w stanie przebiec, czy nawet przetruchtać naszego dystansu.

Kiedy pełnię funkcję parkwalkera w ramach wolontariatu, lubię uświadamiać ludzi, że na parkrun jesteśmy wszyscy jednym zespołem – zarówno ci z przodu stawki, ludzie biegnący na luzie, maszerujący albo pomagający w charakterze wolontariusza.

Są takie dni, gdy po przejściu trasy nie stać mnie na zbyt aktywne spędzanie czasu, a mimo to otrzymanie maila z podziękowaniem za wolontariat oraz sprawdzenie moich wyników na mecie daje mi prawdziwy zastrzyk energii. Wiele lat temu nawet nie marzyłam, że będę umiała znów osiągać takie wyniki – dlatego dziś budzą we mnie poczucie wielkiej dumy!

Ostatnio ukończyłam wirtualny Maraton Londyński, maszerując przez 42,2 km na przestrzeni ośmiu dni, dla upamiętnienia mojego brata ciotecznego Matta, którego niestety zabrał nam guz mózgu w roku 2022. Ostatnie trzy mile ukończyłam właśnie tu, na parkrun Greenwich, a wolontariusze specjalnie dla mnie trzymali wstęgę na linii mety i zrobili mi pamiątkowe zdjęcia. To były wspaniałe chwile, pokazujące ducha wspólnoty wśród tych ludzi – młodszych czy starszych – którzy co tydzień cieszą się wraz ze mną udziałem w parkrunowych spotkaniach.

Zyskałam nowych przyjaciół i naprawdę kocham wolontariat. Ludzie parkrun stanowią wspólnotę – każdy zawsze będzie się czuć mile widziany!”

Cathy Hannon

#loveparkrun