Wolontariat pomógł mi zbudować pewność siebie

Simon Tobin jest pełnoetatowym lekarzem, w ciągu tygodnia rozmawia z setkami ludzi, ale boi się przemiawiać publicznie i czasem się jąka, gdy jest zdenerwowany. Wolontariat na parkrun pomógł mu przyzwyczaić się do rozmawiania z grupami ludzi, a nawet dał mu pewność siebie, aby wziąć udział w wywiadzie radiowym.

Większość osób, które mnie znają, byłaby zaskoczona, gdyby dowiedziały się, że boję się wystąpień publicznych, ponieważ na zewnątrz jestem pewnym siebie ekstrawertykiem. Nie wiem, co spowodowało ten niepokój, ale moim koszmarem jest zacięcie się podczas przemawiania przed grupą. Teraz już znacznie lepiej radzę sobie z wystąpieniami publicznymi i to dzięki parkrun.

Po uświadomieniu sobie, jak duży wpływ parkrun może mieć na zdrowie psychiczne i fizyczne moich pacjentów, chciałem wnieść większy wkład, więc zacząłem być wolontariuszem, kiedy tylko mogłem. Pokochałem wszystkie role wolontariackie i postanowiłem zrobić kolejny krok, dołączając do wolontariuszy na moim lokalnym parkrun. Jednak bycie koordynatorem spotkania w sobotę nieuchronnie oznaczało, że musiałem zająć się wywołującą we mnie niepokój odprawą dla 300 parkrunnerów.

Zacząłem od powitania debiutantów, a następnie przeszedłem do odprawy głównej przed biegiem, co pomogło mi rozwinąć moje umiejętności i pewność siebie. Wielokrotnie ćwiczyłem swoją pierwszą odprawę, ale pamiętam, że nie spałem dobrze w noc poprzedzającą bieg. Z perspektywy czasu wydaje się to głupie.

Z pewnością pomocne jest to, że grupa uśmiechniętych uczestników, którzy po prostu chcą wziąć udział w spotkaniu, nie są najtrudniejszą publicznością, ale dla mnie to i tak była wielka sprawa. Okazało się, że nie miałem się czego obawiać! Uczestnicy parkrun byli mili, wspierający i zachęcający. Dzięki regularnym startom moja pewność siebie stopniowo rosła.

W miarę upływu czasu byłem proszony o prezentacje, podcasty i wywiady, w tym wywiad radiowy w londyńskim Bushy parkrun z Paulem Sinton-Hewittem, założycielem parkrun. Nadal takie sytuacje wywołują we mnie niepokój, ale moje doświadczenia z parkrun pomogły mi uwierzyć, że mogę to robić! To coś, czego wszyscy możemy się nauczyć, to po prostu wymaga praktyki. Im więcej ćwiczyłem, tym lepiej i pewniej się czułem.

I nie chodzi tylko o mnie. Widziałem nieśmiałych i bojaźliwych młodych wolontariuszy, którzy nabrali wystarczającej pewności siebie, aby poprowadzić chaotycznych uczestników w tunelu mety. Pamiętam dumną mamę dziękującą zespołowi wolontariuszy za wspieranie jej córki, ponieważ zauważyła, że jej córka czuje się bardziej komfortowo, rozmawiając z nowymi ludźmi.

Jeśli więc obawiasz się przemawiać publicznie lub jeśli jest to umiejętność, którą chcesz rozwinąć, może zapytasz koordynatora spotkania w swoim lokalnym parkrun, czy mógłbyś(abyś) spróbować przeprowadzić odprawę dla debiutantów? Nie znajdziesz bardziej życzliwej publiczności!

Czy wolontariat parkrun pomógł Ci rozwinąć nowe umiejętności? Podziel się z nami swoją historią tutaj.

Dr Simon Tobin

#loveparkrun